Emotieregulatie

Emotie wisselingen

“Doe iets goeds met je boosheid”, luidt één van de wijsheden van Mahatma Gandhi. Al weken rommel ik met een interne oorlog en nog steeds lijkt neutraal terrein, vol bloemetjes, zonneschijn en vrijheid nog een eind lopen. Ik weet dat hierin in een les voor mij verscholen is en ik wéét dat ik hem ontdek en erin zal slagen, maar tot die tijd staat mijn buik strak. Hoe doe je iets goeds met je boosheid?..

Humor verlicht woede

Mijn broer kan de zaken zo heerlijk luchtig maken, terwijl ik semi-automatisch de ene na de andere beerput neig open te trekken. Heerlijk! Ik hou van zijn talent.

“Iets goeds doen met je boosheid?” Vraagt hij geërgerd, terwijl hij de achterkant van het boek* leest. “Hoe bedoel je iets goeds? Ben je boos; Plant een boom? Plant een appelboom Sanne. Doe iets goeds met je boosheid en plant een appelboom.” Ik bescheur het van het lachen. Niet alleen om zijn opmerking, maar ook zijn heerlijke melodramatisch stemgebruik en theatrale bewegingen die hij erom heen bouwt.

“Ja”, antwoord ik, “het is inderdaad een tip die lering en training vereist. Ik ben hier nu al weken mee bezig en ben er nog niet over uit. Geloof mij maar als ik zeg dat ik genoeg input krijg, ik ben boos zat! Ik heb nog steeds te ontdekken, hoe ik er goed mee doe.” Aangezien ik me compleet verloren voel met betrekking tot de mogelijke oplossingen van dit raadsel, neem ik zijn tip ter harten. “Wie weet, is een appelboom helemaal geen slecht plan!”

Persoonlijke ontwikkeling

Alle opdrachten die ik inmiddels voor mijzelf heb bedacht, de uren die ik geef aan het mijmeren, piekeren, loslaten en vastpakken- ze tellen nog niet in het resultaat dat ik mezelf toewens. Inmiddels slinger ik van de ene kant naar de andere, als het gaat over mijn waarheid naar mijn huidige realiteit. Waar doe ik goed aan?

Herken jij hem? Die twijfel die al je goede moed onderuit haalt en je niet langer doet vertrouwen dat jouw eerste gevoel de juiste is of je zelfs bent vergeten wat dat gevoel nu exact was.

Ik las opnieuw het hoofdstuk uit het boek van Arun Gandhi en ik vind daar een aantal praktische tips die ik direct zou kunnen toepassen. Ik leer nu hoe de les is bedoeld, maar mis nog steeds praktijkles. Het is zo tekenend voor het feit dat we alles om ons heen zo ontvangen, zoals we onszelf ontvankelijk maken. Ik heb dit hoofdstuk al eerder gelezen en sommige stukken zelfs meerdere malen. Het is geen taaie stof, geen moeilijke taal en eigenlijk leest het zelfs lekker weg. Hoe het is opgediend vertelt niets over hoe we het ontvangen, dat blijkt maar weer. Want ongeacht wat er staat en hoe het er staat, iedere keer dat ik het lees, zie en begrijp ik iets nieuws.

Tijd is aan_dacht

“Het is zo tekenend voor het feit dat we alles om ons heen ontvangen, zoals we onszelf ontvankelijk maken.”

Accepteren en loslaten

Dat is ook hoe het leven gaat, hoe we leven en hoe het mag zijn. De betekenis van jouw woorden van vandaag, zullen over 2 jaar een andere lading kennen. Zul je dan denken dat je het dan pas door hebt? Of zul jij je dan beseffen hoe wijs je vandaag eigenlijk al bent? Dat je vandaag eigenlijk al zoveel meer weet dan je nu denkt. Misschien wel allebei?

Als exact dezelfde woorden straks een andere lading hebben, heb je nu al de wijsheid in pacht waarvan je straks denkt dat je deze pas net hebt geleerd. En tegelijkertijd betekent zo’n ontwaking dat je die kennis en ervaring pas op dat moment hebt ontluikt. En het is oké! Want weet je? Alles heeft echt de tijd nodig, zijn eigen tijd om steeds een laagje dieper te kunnen. En zo gaat het ook met onze woede, verdriet, schuld, schaamte, etc. Al onze pijn heeft de ruimte en tijd (aandacht) nodig om de lading aan het licht te brengen en te kunnen transformeren tot iets goeds.

Tips van Arun Gandhi

• Woede is een waardevolle emotie, dat ons vurig en strijdkrachtig maakt.
• Als we de woede bewust kanaliseren bereiken we het onwaarschijnlijke, terwijl het ons kan doden als we onbedacht en vol geëmotioneerd tekeer gaan
• Woede kunnen we pas bewust inzetten en transformeren tot iets goeds, als we de woede toestaan en verstaan. Heb jij al wel uitgesproken dat je boos bent? Woedend? Hysterisch misschien zelfs. Pas als je zelf accepteert dat iets jou heel boos maakt, kun je gaan begrijpen hoe én waarin jouw woede is gegrond.
• De zin en onzin van het woededagboekje. Een woededagboekje kun je gebruiken om met afstand naar jouw emoties te kijken en de oorsprong te onderzoeken. Daarmee geef je jezelf grond en vooral ook de ruimte om het meningsverschil vanuit anderen oogpunten te bekijken en het voor jezelf op te lossen en daarmee om jou heen; zie ook het artikel Een nieuw perspectief. Hierdoor haal je de emoties uit je lichaam en kun je het bespreken zonder dat jij je persoonlijk bekritiseerd voelt.
• Deze verhelderende vraag: Heeft de wereld last van mijn woorden, of juist profijt?

Keuzevrijheid en overlevingsmechanismen

In essentie hebben we allemaal de behoefte om vrij te zijn om onze eigen keuzes te maken, geliefd en verliefd te zijn, te groeien en bloeien. De verschillende gebeurtenissen in ons leven die deze idealen in gevaar brachten, slaan we op in ons lichaam als een soort van emotioneel immuunsysteem. Ons brein en lichaam helpt ons te beschermen tegen oude pijn, doordat we bij de herinnering het gevaar herkennen en ons gaan afweren.

De waarde van woede laat zich dus niet beperken tot de brandstof voor daadkracht, maar het geeft ons ook het seintje wanneer we alert moeten zijn om ons voor kwaad te behoeden. Het helpt ons kwaad van goed te onderscheiden. Toch beperken we de omgang met onze woede vaak tot instinctieve reacties vanuit ons overlevingsmechanisme, waardoor het eerder pijn veroorzaakt dan iets goeds.

Emoties onderdrukken zorgt voor falen en ziekte

We leggen een onnodig lange weg af, met allerlei gedrag waar we ons zelfs soms voor schamen als we erop terugblikken. We willen niet boos zijn en hebben vaak geleerd dat we niet boos mogen zijn en precies dát maakt dat we niet verder komen dan die ongecontroleerde reacties. De emotie blijft er toch en nestelt zich opnieuw in het lichaam en brein.

Thuis ga je staan tieren, schelden of in de sportschool ram je jezelf leeg op een boxzak. Of je krijgt enorme hoofdpijn van het piekeren, geklemde kaken omdat je ze op elkaar probeert te houden of last van obsitpatie door een gespannen buik. De vraag is, wat kun je er nog meer mee? Zodat je er zelf profijt van gaat krijgen?

“Leren door te delen, ik geloof dat dit werkt.

We mogen altijd allemaal beter worden van wat we doen.”

Schrijven geeft inzicht

Ik dacht, door dit blog te gaan schrijven, dat ik me er even los van kon maken. Ik wil niet zeggen dat niets minder waar, maar nu ik dagen later dit blog af schrijf kan ik wel zeggen het niet de alomvattende oplossing was die ik voor ogen had. Maar het maakte wel mijn hoofd leeg en gaf overzicht van waar ik sta. Zo kon ik weer verder.

We mogen we ons hele leven leven, voordat we die oplossing ervaren. Maar, ondertussen gaan we met iedere stap die we zetten vooruit. Bewust of onbewust, gelukkig of gestrest, we gaan vooruit.

Mijn grootste les is dat je woede pas toestaat, als je er gewoon voor uit komt. Iedere vorm van expressie is er één. Leef jij jezelf vrij? Heb jij op je werk wel eens verteld hoe boos het je maakt dat je in een hoekje wordt geduwd of alleen maar wordt bekritiseerd en gecontroleerd? Heb jij tegen je partner al wel eens gezegd dat je ervan baalt dat alles op jouw schouders neerkomt? Ik wil niet zeggen dat dit de dingen zijn die je direct kan transformeren tot iets goeds, want dit is niet persé waar de wereld rijker van wordt. Maar doe het maar eens en ontdek de ruimte die in jezelf ontstaat.

Praten werkt

Leren door te delen, ik geloof dat dit werkt. Wat wil jij dan wél? Dat hoor je vaak terug in een gesprek en als de emotie ruimte maakt voor een nieuwe blik, zodra hij is geuit. De reden waarom je boos wordt is de tekortkoming van iets dat je wel wilt. Je hebt kennelijk behoefte aan waardering, de vrijheid om je uit te drukken zonder beperking, of het leven samen te doen. Deze diepere laag, zul je pas ontdekken als je de top- de woede- ervan ontlaadt.

We zijn niet voor niets met zoveel miljard mensen op deze wereld. We zijn elkaars spiegel en kunnen elkaar echt versterken. Dat wat we een ander kwalijk nemen, spiegelt vaak het tekort in onszelf en tegelijkertijd kan onze pijn vaak een spiegel voor de ander vormen. Door uit te spreken herken en erken je jouw gevoel en blaas je het leven in waarbij je anderen kunt betrekken en om hulp kunt vragen. Zo kun je aan de slag en verandering aanbrengen.

Dat wat ons woedend maakt, plant het zaadje om een mooi verlangen nieuw leven in te blazen.

Misschien is de actie zelf niet de oplossing, maar de intentie des te meer. Het feit dat je iets goeds wilt doen met de woede en daarom je woede in alle openheid wilt onderzoeken, maakt dat je accepteert, jezelf begrijpt en vergeeft voor hoe je nog hebt te leren om er anders mee om te gaan. Dé basis om de ander te vergeven, iets goeds te geven en te doen, reikt de oplossing aan.

Bevrijding ligt verscholen in de intentie, los van het resultaat.

“Ben je boos? Plant een appelboom!” – Broer

Plant een appelboom. Het zaadje, krijgt vanzelf regenwater en zonlicht en zal bloeien.